Annem.. Sevim Hunca Tüfekçioğlu..

Onu çok geç tanıdım. Hayatıma girdi ve özannem oldu. Asla “gelinim” demedi. Hep kızım dedi, hep annem dedim

Zaman zaman didiştik, zaman zaman seviştik. Ama hep sevdik birbirimizi. Beni başkalarına tanıtırken “kızım” derdi..

Yaşamayı seven, kafa dengi bir insandı.  Ona “huysuz ve tatlı kadın ” dediğimde bana dönüp bakar “sadece ben mi” derdi. Tamam bir de ben cevabıyla başlardı gülmeye.
Kimi zaman birlikte kafa çekerdik. Sadece ikimiz saklıca bazen.

Sonra.. O sonu felaketle biten günler başladı..

Yaşı 84. Ve alzheimer denilen illet hastalık onu buldu. Bilinç gelip gitmeye zaman zaman bizi tanımamaya başlamıştı. Daha sonra kalça kemiği kırıldı ve ameliyat masasına iki defa arka arkaya yattı. O artık yatalak biri olmuştu. Bu bana çok ama çok acı veriyordu. Onu ayağa kaldırmak için elimizden geleni yaptık ama nafile. Başta istekliydi, sonra bıraktı kendini ve sonunda kanama, ateş ile hastane günleri başladı.

Acil serviste 4 gün yattı, ağırlaştı yoğun bakıma alındı. Sonra servise, tekrar yoğun bakıma…
Servise yattığı günlerde birgün bana baktı ve “üzerindekini yeni mi aldın” dedi.
Tamam dedim iyileşecek.

Olmadı. Olmadı. Makieneye bağlı 29 gün.. 29. günün sonunda, gece bir telefon… “başınız sağolsun”..

Annemizi yitirdik.. Huysuz ve tatlı kadın artık aramızda değil, ama hep kalbimizde olacak.

Annem seni bir omuzumdan diğer omuzuma geçireceğim, bırakmayacağım” demiştim. Sözümü tuttum annem. Seni seviyorum. Ruhun huzuru bulsun. Acıların sona erdi annem

 Mezar taşına “Huysuz ve tatlı kadın ‘ diye yazdırdım. Öyle de kalacaksın yüreğimde. Her ne olursa, hayat ne getirir ya da götürürse… Annemm..

10.10.2011 Pazartesi
Saat:22.28

Canım annem keşke yaşıyor olsaydın ve aramızda olsaydın. Bu “Anneler Günü” sensiz geçmeseydi. Seni Seviyoruz.. Kalbimizde yaşamaya devam edeceksin (13 Mayıs 2012)

ANNEM .. 10 EKİM 2014 OLDU .. SEN YOKSUN… KALBİMİZDESİN..

10 EKİM 2015.. YOKSUN 🙁

10 EKİM 2019- KALBİMDESİN.

10 EKİM 2921 kalptesin