17 yıl birlikteydiler. 17 yıl onun büyümesini birebir takip etti. O da hep onun yanındaydı. Bazen ağladılar, bazen güldüler. Ne sıkıntılar, ne sevinçler ne acılar yaşadılar. ama hep yanında olduğunu bildiği biri vardı. Ta ki o haberi alana kadar..

“anne, ben gidiyorum, sınavlara hazırlanmalıyım, abim çalıştıracak”

Birden dünyası alt üst oldu annenin… O 15 gün yokken  bardağını dahi dolaba kaldırmamış, onu hep evde hissetmişti. Oysa şimdi, minik “zuzu”su kanatlanıp, uçup gidecek, annenin özlemlerine bir özlem daha ekleyecekti. Özleminin yanına gidiyordu minik zuzu.. abisine..  annesinin ilk göz ağrısına gidiyordu…

Yıkıldı birden… Mantık durdu, duygular konuşmaya başladı..

“olmaz” dedi… “sen beni nasıl bırakabiliyorsun” dedi.

Zuzu üzüldü, sarıldı, ben hep burdayım, döneceğim” dedi..

Ama anne, anne yıkıldı, onsuz,onun odasına nasıl girecekti, nasıl kokusunu duyup ağlayacaktı…

Yaşam sürplerle sürüp gidecek, Yarın ne getirip, ne götürecek. Yanızdakinin kıymetini bilin. Uzak kalsanız da sevginiz gönlünüzde hep artsın..

Yürekten kaleme dökülen sözlerdi bunlar… Belki hiç anlamı yok okuyanlar için, belki çok..

(14 Şubat 2011)